Mijn naam is Tamara Santbergen. Na ruim 22 jaar op hoog niveau in internationale marketing en business development voor multinationals, crashte ik in 2017 spectaculair. Ik zat in een totale burn-out die ik volledig ontkende. Als iemand het woord “burn-out” maar durfde te gebruiken in mijn omgeving dan schreeuwde ik het uit: “Nee, dat heb ik niet! Ik ben alleen maar een beetje overprikkeld!”. Paniekaanvallen in de Appie. Paniekaanvallen achter het stuur. Die waren moeilijker te ontkennen. Hoe was ik hier beland? En belangrijker nog, hoe zou ik hier ooit weer uitkomen? Radeloos en gefrustreerd probeerde ik de adviezen van anderen te begrijpen. “Je moet nu goed naar je lichaam luisteren.”. “Je zorgen maken lost niks op, probeer je gewoon niet zo druk te maken.”. Dat weet ik godverdomme ook allemaal wel maar #HOEDAN?! Hoe luister je naar je lichaam? Hoe maak je je niet zo druk?

Dus schreef ik #HOEDAN?!. Het is het boek dat ik zelf zo wanhopig zocht, daarom heb ik het geschreven. Het is een combinatie van mijn echte verhaal en de elementen die me geholpen hebben om die (voor mij) vage adviezen om te zetten naar concrete tools. In mijn burn-out was dit er niet. Inmiddels kun je gelukkig (al is dat geen goed teken) meer dan genoeg boeken en artikelen vinden, maar toen ik het zo hard nodig had, vond ik niet wat ik zocht. Ik wilde het echte verhaal lezen; de pijn, de intense angst, de wanhoop en de diepe dalen. Zodat ik wist dat ik niet alleen was in wat ik allemaal voelde. Want als ik had geweten dat anderen ook hadden meegemaakt waar ik doorheen ging, dan had ik geweten dat het goed zou komen. Dat het normaal was, dat ik niet gek werd en dat ik ooit weer zou kunnen functioneren in de maatschappij. Ik zocht dus hoop. Hoop en steun door herkenning.

#HOEDAN?! is dat boek. Het beschrijft het gevecht dat ik had met angst, wanhoop, boosheid, brainfog, wanhoop en schaamte. Het verhaal over hoe ik jankend en onder mijn eigen snot op de badkamervloer lag, wanhopig Googelend “hoe een paniekaanval ontstaat”. Het stuk dat vaak overgeslagen wordt. En ik snap nu waarom, want het is niet makkelijk om er constant terug naartoe te gaan in de vorm van een boek of gesprek. Maar dat is wel wat ik wil doen. Want delen is helen. Met mijn openhartigheid wil ik proberen mensen het stukje hoop te geven dat ik toentertijd zo hard nodig had.

Waarom? 

Omdat het belachelijk hoge tempo van de huidige maatschappij ziekmakend is voor velen. Het aantal burn-outs en chronische ziekten groeit en niemand heeft tijd om bewust te leven, wat mijns inziens de enige oplossing is om dat aantal naar beneden te krijgen. Maar niemand heeft tijd om te kijken naar oude patronen (wat ik “default settings” noem in mijn boek) of voor het verwerken van gevoel, emotie of de trauma’s die we met ons meedragen en die ons gedrag zo ontzettend beïnvloeden. Om nog maar niet te spreken van de mensen die medicijnen, alcohol of drugs nodig hebben om te kunnen blijven staan. Dat ligt niet aan hen. Er is niks mis met de mens, er is iets mis met de maatschappij.

Het aantal burn-outs is volgens mij nog maar het topje van de ijsberg; er zijn genoeg mensen die niet crashen maar een andere ziekte krijgen die ze tot stilstand dwingt. Want een burn-out is niets anders dan lichaam en geest die samen wanhopig schreeuwen “En nu is het genoeg!“. Het is een symptoom van een veel dieper probleem in onszelf én in de maatschappij.

De wereld is een plek geworden waar te veel druk ervaren wordt, bewust of onbewust. Waar de focus ligt op symptoombestrijding van (mentale) problemen in plaats van het aanpakken van de oorzaak…want daar hebben we geen tijd voor. We moeten tenslotte door met werken en geld verdienen. Er is geen tijd voor een burn-out of depressie. Dus stoppen we onze emoties weg en gaan door, met of zonder pillen om te kunnen blijven staan. En ik heb gezien wat dat kan doen met een mens. 

Dus waarom? Omdat ik een visie heb. Ik wil staan voor een wereld met meer bewustzijn en openheid. Een wereld met meer ruimte voor de mens. Een wereld met minder oordeel en meer compassie. Een wereld met een realistisch tempo waarin men zich veilig genoeg voelt om zichzelf te zijn. Met mijn openhartigheid en samen met gelijkgestemden hoop ik een steentje bij te dragen aan die nieuwe wereld.